Ευσταθίου Χριστίνα, πυροσβέστης: “Δεν είμαστε μόνο νύχι και μαλλί. Κάνουμε όσα και οι άνδρες”

13/2/2014

Της ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ ΔΗΜΑ 

H Χριστίνα βρίσκεται στο Σώμα επτά χρόνια, από ηλικία 20 ετών. Ήθελε να γίνει διακοσμήτρια όμως η μοίρα την οδήγησε στην πυροσβεστική στην οποία αφιερώθηκε και την αγάπησε όσο τίποτα άλλο. Μας μίλησε για τη φύση της δουλειάς, την αντιμετώπιση των ανδρών συναδέλφων, την εύθραυστη ψυχολογία και τις σκληρές εικόνες που πρέπει να διαχειριστεί. Ένα επάγγελμα δύσκολο, ψυχοφθόρο στο οποίο οι τύψεις δεν έχουν χώρο.

Η απόφαση να ασχοληθεί με το επάγγελμα ήταν μάλλον περίεργη. Ο λόγος που έκανα τα χαρτιά μου ήταν από ντροπή για τα άπειρα τηλεφωνήματα που έκανε η μητέρα μιας φίλης μου. Εγώ δεν είχα ιδέα περί τίνος πρόκειται.

Δεν ήταν το όνειρό μου να γίνω πυροσβέστης.

Είναι ένα επάγγελμα που λερώνεσαι. Δεν πηγαίνεις με τα ωραία σου ρούχα. Βγαίνεις με τη φόρμα αγγαρείας και επιστρέφεις στο σπίτι σου βρώμικη.

Πλήρης άγνοια για όσα με περίμεναν. Τις πρώτες ημέρες στο Σώμα ήμουν σαν τα νεογέννητα κουτάβια με τις τσίμπλες στα μάτια. Βάδιζα στα τυφλά.

Είναι εμπειρική δουλειά. Μόνο στην πράξη μαθαίνεις. Όση θεωρία κι αν διδαχθείς, το επάγγελμα μαθαίνετε επί το έργον.

Κάθε συμβάν είναι διαφορετικό από το άλλο. Μπορεί να είναι το είδος παροχής βοήθειας αλλά πάντα χρειάζεσαι διαφορετική αντιμετώπιση.

Στο πρώτο περιστατικό κινδύνευσα. Κληθήκαμε σε φωτιά μίας μονοκατοικίας. Άνοιξα την πόρτα και βρέθηκα πάνω στη φωτιά. Ξεκίνησα να σβήνω και τότε κλώτσησα κάτι σκληρό. Κοίταξα και είδα μία φιάλη υγραερίου έτοιμη να σκάσει. Ατάραχη και για ένα μαγικό λόγο άρχισα να ρίχνω νερό για να ψυχθεί.

Η φωτιά στο σπίτι είναι η πιο επικίνδυνη. Υπάρχουν λακ, αφροί, σπρέι, υλικά τα οποία μπορεί από τη θερμότητα να σκάσουν. Το ρεύμα είναι σοβαρό πρόβλημα. Δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει.

Ο άνεμος της πυρκαγιάς δυσχεραίνει το έργο των πυροσβεστών. Σε πυρκαγιές δασικών εκτάσεων υπάρχουν δύο άνεμοι. Εντός και εκτός της φωτιάς. Δημιουργούνται στροβιλισμοί και πρέπει να είσαι σε εγρήγορση.

Δεν έχεις χρόνο να αγχωθείς. Δεν υπάρχει περιθώριο για συναισθηματισμούς. Αν σε καταβάλει το άγχος δεν μπορείς να δουλέψεις σωστά και γίνεσαι επικίνδυνος πρωτίστως για τον εαυτό σου.

Υψώνεις τοίχους για να προστατεύσεις τον εαυτό σου. Δεν μπορείς να τα βάζεις όλα μέσα σου γιατί από ένα σημείο και μετά αυτό σου δημιουργεί πρόβλημα και θα τρελαθείς. Προσπαθείς όσο γίνεται να μην σε αγγίζουν τα συμβάντα.

Βούτηξα χωρίς αναπνευστική συσκευή όταν σε πυρκαγιά σε διαμέρισμα ένας πατέρας νόμιζε πως το μωρό του είχε εγκλωβιστεί. Όταν υπάρχει το ανθρώπινο στοιχείο τα πράγματα περιπλέκονται. Αγχώθηκα πολύ και δεν πήρα τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας.

Η αδρεναλίνη είναι ένα περίεργο συναίσθημα. Είναι πολύ ωραίο και πολύ επικίνδυνο συναίσθημα σε κάνει να μη φοβάσαι και μπορεί να αποβεί μοιραίο. Με ελάχιστα πράγματα μπορείς να νιώσεις το ίδιο σε τόσο μεγάλο βαθμό.

Έχω τσακωθεί με πολίτες που ισχυρίζονται πως καθόμαστε και δεν κάνουμε τίποτα.

Θα πρέπει να εύχεστε να μην έχουμε δουλειά. Αν εμείς δουλέψουμε, θα υπάρχει καταστροφή.

Στο ανδροκρατούμενο περιβάλλον της πυροσβεστικής είσαι αναγκασμένη να αποδεικνύεις καθημερινά ότι αξίζεις. Πρέπει να πεισθούν πως είσαι καλή μάχιμη.

Δεν είμαστε μόνο νύχι και μαλλί. Μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στις ίδιες καταστάσεις.

Κάποιοι άνδρες συνάδελφοι σε μισούν γιατί δεν μπορείς εσύ μία γυναίκα να κάνεις ότι κάνουν αυτοί.

Η ομορφιά είναι ένα μελανό κομμάτι. Οι παλιές νοοτροπίες αλλοιώνουν τους ανθρώπους και σε αντιμετωπίζουν ως κατώτερη.

“Είσαι μία μισοριξιά. Δεν μπορείς να περπατήσεις. Μου είχε πει ένας άνδρας πολίτης κατά τη διάρκεια κατάσβεσης, τραβώντας μου τη μάνικα από τα χέρια”

Με αυτά τα περιστατικά γελάω. Δε θέλω ούτε να θυμώσω, ούτε να στενοχωρηθώ. Αποδέκτης των συναισθημάτων είμαι εγώ, οπότε προτιμώ να το παίρνω πιο χαλαρά.

Τίποτα δεν είναι ποτέ ίδιο σε αυτή τη δουλειά και εκεί κρύβεται το μεγάλο ενδιαφέρον της. Δεν ρουτινιάζεις ποτέ.

Αν γυρνούσα πίσω το χρόνο πάλι αυτό το επάγγελμα θα επέλεγα. Τότε έτυχε, τώρα θα ήταν ξεκάθαρη επιλογή.

Δεν αλλάζω με τίποτα τη στιγμή που θα χτυπήσει το τηλέφωνο από το 199, θα μπούμε στα αυτοκίνητα, θα ενεργοποιήσουμε τους σειρήνες και θα φτάσουμε στο συμβάν.

Όταν τελειώσουν όλα καλά και γρήγορα, πετάω. Είμαι πολύ χαρούμενη και γελάω συνέχεια.

Οι τύψεις δεν έχουν χώρο γιατί μετά μπλοκάρεις και δεν μπορείς να δουλέψεις. Ξεχνάς και όσα έχεις μάθει.

Δεν υπάρχουν διαμάχες την ώρα της δουλειάς. Αν συμβεί οτιδήποτε, χέρι συναδέλφου είναι αυτό που θα σε βοηθήσει.

Η πιο σκληρή εικόνα που έχω ήταν μετά από μία αυτοκτονία στις γραμμές του τρένου. Ειδοποιήθηκαν οι συγγενείς και ο θρήνος της γυναίκας του θύματος με λύγισε. Το αίσθημα της απώλειας ήταν συγκλονιστικό.

Είναι μικρόβιο το να είσαι πυροσβέστης. Αν το αγαπάς και δεν το κάνεις μόνο για να ζήσεις, αυτό το επάγγελμα είναι μικρόβιο.

Είσαι ήρωας, όταν κάνεις αυτό το επάγγελμα.

Πηγή : http://cosmo.gr