Έσωσε δεκάδες κι όμως δηλώνει «Κάνω απλώς τη δουλειά μου…»

23/2/2015

«Ήταν απόγευμα της Καθαράς Δευτέρας όταν σημειώθηκε ένα σοβαρό τροχαίο με φορτηγό. Συμπολίτης μας βρέθηκε εγκλωβισμένος στο όχημά του και επί δύο ώρες προσπαθούσα να τον βγάλω. Τελικά κατάφερα να τον απεγκλωβίσω και μεταφέρθηκε με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο. Λίγες ημέρες αργότερα μου είπαν ότι τελικά παρά τις προσπάθειες μας, δεν τα είχε καταφέρει. Στεναχωρήθηκα αλλά ένα χρόνο μετά, ήρθε στην υπηρεσία και με έψαξε ένας άνθρωπος με πατερίτσες και γλυκά στα χέρια. Μου λέει «είμαι ο Θεόδωρος από το φορτηγό που έβγαλες ζωντανό στο Μελισσοχώρι…»  Ευτυχώς δεν ήταν αλήθεια ότι δεν τα κατάφερε! Η σοβαρή κατάσταση της υγείας του δεν έδινε πολλές ελπίδες, όμως ήταν ζωντανός εκεί μπροστά μου! Αυτή είναι η ανταμοιβή μου. Η ίδια η ζωή…» λέει στην Karfitsa, ο πυρονόμος Σκαρλάτος Βαβελίδης, που υπηρετεί στον 2ο Πυροσβεστικό Σταθμό Θεσσαλονίκης  από το 1999.

Όπως εξομολογείται ο ίδιος, το επάγγελμά του ήταν ένα όνειρο ζωής που έγινε πραγματικότητα. «Είχα έναν γείτονα πυροσβέστη και από μικρό παιδί θαύμαζα τη δουλειά του. Μέναμε στην οδό Λαγκαδά τότε και η εικόνα που είχα πάντα, ήταν τα οχήματα της πυροσβεστικής να περνούν από μπροστά». Παρότι πέρασε στη γεωπονική σχολή, όταν τελείωσε τη στρατιωτική του θητεία, ακολούθησε το παιδικό του όνειρο και μπήκε στο πυροσβεστικό σώμα. Είναι πατέρας δύο παιδιών ηλικίας 13 και 7 ετών, με την καθημερινότητα του να μοιράζεται μεταξύ των δύο οικογενειών, όπως λέει ο ίδιος. «Η καθημερινή τριβή με τους συναδέλφους, δημιουργεί τέτοιες σχέσεις που είναι λίγο παραπάνω από συγγενικές. Όταν έχεις κινδυνέψει μαζί με τον άλλον, όταν έχεις αφήσει τη ζωή σου στα χέρια του άλλου, δεν υπάρχει πιο δυνατό δέσιμο».

Ο πυροσβεστικός σταθμός που υπηρετεί ο κ. Βαβελίδης, έχει υπό τον έλεγχο του τη δυτική πλευρά της πόλης. Όπως σημειώνει, οι κλήσεις που δέχεται ο σταθμός ετησίως μόνο για πυρκαγιές, ξεπερνούν τις 1.000. «Τα δύσκολα περιστατικά στην πορεία ενός πυροσβέστη είναι πολλά, ιδίως σε μία πόλη όπως η Θεσσαλονίκη. Αυτό που με έχει στιγματίσει είναι η μέρα που χάσαμε τον συνάδελφό μας Γιάννη Κράγια (προς τιμήν του ονομάστηκε έτσι ο 2ο Πυροσβεστικό Σταθμό Θεσσαλονίκης). Είχε ξεσπάσει μία πυρκαγιά σε εργοστάσιο στους Αμπελόκηπους και δυστυχώς σε εκείνη τη φωτιά κάηκε ζωντανός. Παράλληλα, με την κατάσβεση, ψάχναμε στα συντρίμμια τον συνάδελφό μας. Είναι κάτι που δε θα ξεχάσω ποτέ», λέει ο ίδιος συγκινημένος.

«Ο φόβος παραμερίζεται»

Τροχαία, πυρκαγιές, πλημμύρες πλαισιώνουν την καθημερινότητα του κ. Βαβελίδη. Το τροχαίο, όπως λέει χαρακτηριστικά, είναι το πιο ψυχοφθόρο περιστατικό που έχουν να αντιμετωπίσουν οι πυροσβέστες. «Όταν έχεις να απεγκλωβίσεις ανθρώπους που είναι τραυματισμένοι σοβαρά και για δευτερόλεπτα η ζωή τους είναι στα χέρια σου ή είναι νεκροί, αυτές οι εικόνες μένουν στην ψυχή σου για μία ζωή». Όταν υπάρχουν άνθρωποι που κινδυνεύουν η λογική και ο φόβος για τον κ. Βαβελίδη είναι συναισθήματα που παραμερίζονται. «Δε γίνεται να αντιμετωπίζεις μία κατάσταση που είναι εκτός ελέγχου, να είναι οφθαλμοφανές ότι κινδυνεύει και η δική σου ζωή και να μη φοβάσαι. Μέσω της εκπαίδευσης και της εμπειρίας όμως, προσπαθούμε να τον καταπολεμήσουμε. Κάποιος πρέπει να βοηθήσει τους συνανθρώπους μας όταν οι ίδιοι δεν μπορούν, αυτή είναι η δουλεία μας», λέει χαρακτηριστικά. «Η ικανοποίηση που νιώθω βοηθώντας ανθρώπους που βρίσκονται σε κίνδυνο, είναι τεράστια και είναι κάτι που το βιώνω καθημερινά. Για εμάς το να σβήσουμε φωτιά σε ένα σπίτι είναι τυπική διαδικασία. Για τον άλλον όμως που είναι το σπίτι του και έχουμε καταφέρει να του σώσουμε τη ζωή και την περιουσία είναι το παν. Το ευχαριστώ του κόσμου- είτε το λέει είτε το δείχνει- είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή».

Κινδύνεψε να χάσει τη ζωή του

Δεν ήταν λίγες οι φορές που εν ώρα καθήκοντος κινδύνεψε η ζωή του. Όπως περιγράφει ο κ. Βαβελίδης, το 2004 γλύτωσε από θαύμα όταν επενέβη στην κατάσβεση μίας πυρκαγιάς σε παλιατζίδικο στη Νέα Ελβετία. «Έσκασε μία φιάλη υγραερίου και από την έκρηξη έσπασε το κράνος μου. Αν τα θραύσματα με πετύχαιναν οπουδήποτε αλλού, θα είχα χάσει τη ζωή μου. Η ενασχόληση με το αντικείμενο είναι εξορισμού επικίνδυνη. Όμως η ικανοποίηση που λαμβάνω σώζοντας ανθρώπους είναι ανεκτίμητη», αναφέρει ο κ. Βαβελίδης.

«Όταν επεμβαίνουμε σε ένα συμβάν όπου υπάρχουν εγκλωβισμένα άτομα, η ψυχολογική πίεση είναι πολλαπλάσια. Πέραν από το να σβήσουμε τη φωτιά, “παίζουμε” με τα δευτερόλεπτα για να σώσουμε τις ανθρώπινες ζωές που είναι σε κίνδυνο. Η πίεση από τον περίγυρο είναι τεράστια. Συνήθως αυτός που καλεί σε βοήθεια, έχει κάποιον δικό του άνθρωπο που βρίσκεται μέσα στις φλόγες, όπως καταλαβαίνεται η κατάσταση είναι ιδιαίτερα δύσκολη. Σε τέτοιες περιπτώσεις όλοι υπερβάλουμε εαυτό προκειμένου να σώσουμε τον συνάνθρωπό μας, αρκετοί συνάδελφοι το έχουν πληρώσει με την ίδια τους τη ζωή», τονίζει.

Όσο για το αν θα παρότρυνε τα παιδιά του να ακολουθήσουν το επάγγελμά του, ο ίδιος λέει «επειδή γνωρίζω τους κινδύνους, ως γονέας θα φοβόμουν. Όμως επειδή προσωπικά είναι κάτι που με γεμίζει πολύ, πιστεύω πως θα ήταν τυχεροί αν το ακολουθούσαν».

Της Έλενας Καραβασίλη / Φωτό Βιντεο Σάββας Αυγητίδης

Πηγή : www.karfitsa.gr