5/12/2013
H Ευρωπαϊκή Ένωση έχει την αρμοδιότητα ν’ αναλαμβάνει δράσεις που υποστηρίζουν ή συμπληρώνουν τη δράση των κρατών μελών και στον τομέα της Πολιτικής Προστασίας. Το είδος των καταστροφών που αντιμετωπίζουν οι Ευρωπαϊκές χώρες εξαρτάται σε κάποιο βαθμό από την γεωγραφική τους διαμόρφωση και το κλίμα. Ως εκ τούτου τα επιμέρους κράτη μέληέχουν συγκεντρώσει σε ότι αφορά την αντιμετώπιση των καταστροφών πείρα σε διαφορετικούς τομείς και γι αυτό τον λόγο η κοινοτική συνεργασία στον τομέα της πολιτικής προστασίαςκαθίσταται ιδιαίτερα σημαντική. Τα θεμέλια αυτής της συνεργασίας τέθηκαν σε Υπουργική Συνεδρίαση που πραγματοποιήθηκε στη Ρώμη το 1985, όπου η πολιτική προστασία εντάχθηκε κυρίως στις πολιτικές περιβάλλοντος (υπηρεσιακή μονάδα πολιτικής προστασίας στη Δ/νση Περιβάλλοντος) με κύριο στόχο να προωθηθεί η αειφόρος ανάπτυξη.[1]
Μέχρι το 1999 είχαν εγκριθεί από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή μια σειρά ψηφισμάτων, τα οποία οδήγησαν στη δημιουργία διαφόρων λειτουργικών οργάνων (πχ τη θέσπιση του Μόνιμου Δικτύου Εθνικών Ανταποκριτών (Permanent Network of National correspondents on Civil Protection/PNNC)[2] και στην υποστήριξη και ενθάρρυνση των προσπαθειών των κρατών-μελών για τη βελτίωση των δράσεων της Πολιτικής Προστασίας σε Εθνικό, Τοπικό και Περιφερειακό Επίπεδο.[3]
Ο καταστροφικός σεισμός της Τουρκίας το 1999 και οι καταστροφικές καταιγίδες στη Γαλλία την ίδια χρονιά έδωσαν την αφορμή για τη θέσπιση του κοινοτικού προγράμματος δράσης στον τομέα της Πολιτικής Προστασίας με περίοδο ισχύος από 1/1/2000 έως 31/12/2006. Σκοπός του προγράμματος ήταν η στήριξη και συμπλήρωση των προσπαθειών που καταβάλλουν τα κράτη μέλη σε εθνικό, περιφερειακό και τοπικό επίπεδο για την προστασία των προσώπων, των περιουσιών και, με τον τρόπο αυτό, του περιβάλλοντος, σε περίπτωση φυσικής ή τεχνολογικής καταστροφής, καθώς επίσης και η διευκόλυνση της συνεργασίας, η ανταλλαγή πείρας και η αμοιβαία συνδρομή μεταξύ κρατών μελών στο συγκεκριμένο τομέα.[4]
Το 2001 για την ενίσχυση της συνεργασίας των κρατών – μελών σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης που απαιτούν άμεση αντίδραση θεσπίστηκε ο Κοινοτικός Μηχανισμός Πολιτικής Προστασίας.[5]
Ο κοινοτικός μηχανισμός υποστηρίζει πρωτοβουλίες και δράσεις που καλύπτουν όλες τις φάσεις του κύκλου διαχείρισης των καταστροφών (πρόληψη-ετοιμότητα-αποκατάσταση) οι κυριότερες εκ των οποίων είναι:
– Μονάδες Πολιτικής Προστασίας (Civil protection modules) και ομάδες Τεχνικής Υποστήριξης(Technical assistance support teams) οι οποίες είναι αυτόνομες ομάδες με προκαθορισμένες ελάχιστες προδιαγραφές στο προσωπικό και τα μέσα για ταχεία παρέμβαση σε τομείς όπως: σύσταση και λειτουργία γραφείων, υπηρεσιών τηλεπικοινωνιών, περίθαλψης και μεταφορών κτλ.[6]
– Κοινό Σύστημα Επικοινωνιών και Πληροφοριών Έκτακτης Ανάγκης (Common EmergencyCommunication and Information Center/CECIS) της Ευρωπαϊκής Επιτροπής το οποίο είναι μια πολύγλωσση διαδικτυακή εφαρμογή (που θεσπίστηκε με την 2004/277/ΕΚ απόφαση) με στόχο να συνδέσει ηλεκτρονικά:
α) Το Κέντρο Παρακολούθησης και Πληροφοριών/ΚΠΠ (Monitoring and Information Centre/MIC)το οποίο ενεργοποιείται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για να συντονίζει τις δραστηριότητες Μονάδας Πολιτικής Προστασίας που βρίσκεται στη Γενική Διεύθυνση Περιβάλλοντος.
β) Τις εθνικές αρχές που είναι αρμόδιες για την προστασία των πολιτών μέσω συγκεκριμένων εθνικών σημείων επικοινωνίας (πχ τα επιχειρησιακά κέντρα των χωρών μελών). [7]
– Ενιαίο Ευρωπαϊκό τηλεφωνικό αριθμό έκτακτης ανάγκης «112» (European EmergencyNumber Association/EENA) ο οποίος δημιουργήθηκε το 1991, για να τον καλούν οι ευρωπαίοι πολίτες που βρίσκονται σε κίνδυνο προκειμένου να έρθουν σε επαφή με τις υπηρεσίες αντιμετώπισης εκτάκτων αναγκών σε όλα τα κράτη μέλη. [8]
– Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα (Trainning Programme) για την κατάρτιση και τη δικτύωση των στελεχών της Πολιτικής Προστασίας. Περιλαμβάνει εκπαιδευτικά προγράμματα, ασκήσεις προσομοίωσης και προγράμματα ανταλλαγής εμπειρογνωμόνων.[9] (European Commission, 2009)
– Υποστήριξη διαφόρων άλλων δράσεων σε Πρόληψη – Ετοιμότητα – Απόκριση, όπως: Ιατρική της καταστροφής, ενημέρωση του κοινού, διεθνείς διασκέψεις, έκδοση, κατευθυντήριων οδηγιών, προτύπων, αποστολή εμπειρογνωμόνων, εκπαίδευση κτλ.[10]
Οι οικονομικοί πόροι των πρωτοβουλιών που αναλαμβάνονται για την ενίσχυση της Πολιτικής Προστασίας προέρχονται κυρίως από:
– Ταμείο Αλληλεγγύης της Ευρωπαϊκής Ένωσης/ΤΑΕΕ (European Union SolidarityFund/EUSF) που ιδρύθηκε το 2002, στο πλαίσιο του οποίου είναι δυνατή η ταχεία παροχή χρηματοοικονομικής αρωγής σε περίπτωση μείζονος καταστροφής με σοβαρές επιπτώσεις για τις συνθήκες διαβίωσης, το φυσικό περιβάλλον ή την οικονομία μιας ή περισσοτέρων περιοχών κράτους μέλους ή υποψήφιας προς προσχώρηση χώρας.[11]
– Tο Χρηματοδοτικό Μέσο Πολιτικής Προστασίας το οποίο θεσπίστηκε το 2007 για την χρηματική ενίσχυση και συμπλήρωση των δράσεων της Πολιτικής Προστασίας που λαμβάνουν τα κράτη – μέλη με ευρύτερο πεδίο παρέμβασης και βελτιωμένη λειτουργία.[12]
Επίσης, η Ευρωπαϊκή Ένωση συμμετέχει ενεργά παρέχοντας υποστήριξη στον Παγκόσμιο Μηχανισμό Επαγρύπνησης και Συντονισμού (Global Disaster Alert and Coordination System), ο οποίος συστήθηκε υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών. Ο μηχανισμός αυτός παρέχει σε (σχεδόν) πραγματικό χρόνο ειδοποιήσεις σχετικά με τις φυσικές καταστροφές σ’ όλο τον κόσμο και εργαλεία για τη διευκόλυνση του συντονισμού και της απόκρισης.[13]
Εικόνα 5: Κοινοτικός Μηχανισμός Πολιτικής Προστασίας: Διαγραμματική απεικόνιση Κινητοποίησης
[1]. Αναλυτικότερα όπως ορίζεται στο άρθρο 196 της Ενοποιημένης Απόδοσης της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης:
«1. Η Ένωση ενθαρρύνει τη συνεργασία μεταξύ των κρατών μελών προκειμένου να ενισχύεται η αποτελεσματικότητα των συστημάτων πρόληψης των φυσικών ή ανθρωπογενών καταστροφών και προστασίας από αυτές. Η δράση της Ένωσης έχει ως στόχο:
α) να υποστηρίζει και να συμπληρώνει τη δράση των κρατών μελών σε εθνικό, περιφερειακό και τοπικό επίπεδο όσον αφορά την πρόληψη των κινδύνων, την προετοιμασία των φορέων πολιτικής προστασίας στα κράτη μέλη και την επέμβαση σε περιπτώσεις φυσικών ή ανθρωπογενών καταστροφών εντός της Ένωσης,
β) να προωθεί την ταχεία και αποτελεσματική επιχειρησιακή συνεργασία στο εσωτερικό της Ένωσης μεταξύ των εθνικών υπηρεσιών πολιτικής προστασίας,
γ) να ευνοεί τη συνοχή των δράσεων που αναλαμβάνονται σε διεθνές επίπεδο στον τομέα της πολιτικής προστασίας.
2. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο, αποφασίζοντας σύμφωνα με τη συνήθη νομοθετική διαδικασία, θεσπίζουν τα μέτρα που είναι αναγκαία για να επιτευχθούν οι στόχοι της παραγράφου 1, αποκλειόμενης οιασδήποτε εναρμόνισης των νομοθετικών και κανονιστικών διατάξεων των κρατών μελών.»
H Ευρωπαϊκή Ένωση με το άρθρο 222 έχει περιλάβει επίσης και τη ρήτρα αλληλεγγύης, σύμφωνα με την οποία:
«1. Η Ένωση και τα κράτη μέλη της ενεργούν από κοινού, με πνεύμα αλληλεγγύης, εάν ένα κράτος μέλος δεχθεί τρομοκρατική επίθεση ή πληγεί από φυσική ή ανθρωπογενή καταστροφή. Η Ένωση κινητοποιεί όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή της, συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών μέσων που θέτουν στη διάθεσή της τα κράτη μέλη, για:….., β) την παροχή συνδρομής σε κράτος μέλος στο έδαφός του, μετά από αίτηση των πολιτικών του αρχών, σε περίπτωση φυσικής ή ανθρωπογενούς καταστροφής.
2. Σε περίπτωση που κράτος μέλος δεχθεί τρομοκρατική επίθεση ή πληγεί από φυσική ή ανθρωπογενή καταστροφή, τα υπόλοιπα κράτη μέλη του παρέχουν βοήθεια κατόπιν αιτήματος των πολιτικών του αρχών. Προς τον σκοπό αυτό, τα κράτη μέλη συντονίζονται στο πλαίσιο του Συμβουλίου…» (Εφ..Ε.Ε..C83, 30/3/2010)
Το άρθρο 11 της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης δηλώνει ότι: «Οι απαιτήσεις της περιβαλλοντικής προστασίας πρέπει να εντάσσονται στον καθορισμό και την εφαρμογή των πολιτικών και δράσεων της Ένωσης, ιδίως προκειμένου να προωθηθεί η αειφόρος ανάπτυξη (Εφ..Ε.Ε..C83, 30/3/2010)
[2]. Το PNNC θεσπίστηκε με ψήφισμα στις 25/6/1987 για τη διευκόλυνση της συνεργασίας μεταξύ των κρατών μελών. (Εφ.Ε.Ε. C176, 4/7/1987, σ.1) Απαρτίζεται από υψηλόβαθμους εκπροσώπους όλων των υπηρεσιών των εθνικών διοικήσεων που ασχολούνται με θέματα πολιτικής προστασίας. Συνεδριάζει συνήθως τρεις φορές το χρόνο στις Βρυξέλλες με συμβουλευτικό και διαχειριστικό ρόλο (Management Committee). Λειτουργεί επίσης και ως φόρουμ ανταλλαγής πληροφοριών και εξετάζει διάφορες πρωτοβουλίες στον τομέα της πολιτικής προστασίας. Η Ελλάδα εκπροσωπείται στο Μόνιμο Δίκτυο Εθνικών Ανταποκριτών από το 1991. Από το 1996 η αρμοδιότητα μεταφέρθηκε στη Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας.
[3]. Εγκρίθηκαν επίσης τα ακόλουθα ψηφίσματα:
– Στις 13/2/1989 σχετικά με τις νέες εξελίξεις της κοινοτικής συνεργασίας στον τομέα της πολιτικής προστασίας. (Εφ.Ε.Ε. C44, 23/2/1989, σ.3)
– Στις 16/12/183 σχετικά με την εθελοντική εργασία (Εφ. Ε.Ε. C10, 16/1/1984, σ.288)
– Στις 25/6/1987 σχετικά την καθιέρωση κοινοτικής συνεργασίας για την προστασία των πολιτών (Εφ. Ε.Ε. C176, 4/7/1987, σ.1)
– Στις 23/11/1990 σχετικά με την κοινοτική συνεργασία στον τομέα της πολιτικής (Εφ.Ε.Ε. C315, 14/12/1990, σ.1)
– Στις 23/11/1990 σχετικά με τη βελτίωση της αμοιβαίας συνδρομής μεταξύ κρατών μελών σε περίπτωση φυσικών ή ανθρωπογενών καταστροφών. (Εφ.Ε.Ε. C315, 14/12/1990,σ.3)
– Στις 8/7/1991 σχετικά με τη βελτίωση της αμοιβαίας συνδρομής μεταξύ κρατών μελών σε περίπτωση φυσικών καταστροφών ή καταστροφών τεχνολογικών αιτίων. (Εφ.Ε.Ε. C198, 27/7/1991, σ.1)
[4]. Βλέπε σχετικά την αριθ. 1999/847/ΕΚ (9-12-1999) απόφαση Συμβουλίου ΕυρωπαϊκήςΈνωσης «θέσπιση κοινοτικού προγράμματος δράσης στον τομέα της πολιτικής προστασίας» (Εφ. Ε.Ε. L327, 21/12/1999, σ.53) όπως τροποποιήθηκε με την αριθ. 2005/12/ΕΚ (20-12-2004) απόφαση του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Εφ..Ε.Ε. L6, 8/1/2005, σ.7).
[5]. Βλέπε σχετικά:
– Αριθ. 2001/792/ΕΚ (23-10-2001), απόφαση Συμβουλίου Ευρωπαϊκής Ένωσης «περί κοινοτικού μηχανισμού για τη διευκόλυνση της ενισχυμένης συνεργασίας στις επεμβάσεις βοήθειας της Πολιτικής Προστασίας» (Εφ..Ε.Ε..L297, 15/11/2001, σ.7)
– Αριθ. 2007/779/ΕΚ (8-11-2007) απόφαση Συμβουλίου Ευρωπαϊκής Ένωσης «περί δημιουργίας κοινοτικού μηχανισμού πολιτικής προστασίας (αναδιατύπωση)» (Εφ. Ε.Ε. L314, 1/12/2007, σ.9)
όπως τροποποιήθηκαν για τη θέσπιση κανόνων εφαρμογής με τις εξής αποφάσεις:
- Αριθ. 2004/277/ΕΚ (29-12-2003) απόφαση Επιτροπής Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (Εφ..Ε.Ε..L87, .25/3/2004, σ.20)
- Αριθ. 2008/73/ΕΚ (20-12-2007), απόφαση της Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (Εφ. Ε.Ε. L20, 24/1/2008, σ.23)
- Αριθ. 2010/481/ΕΕ (29-7-2010) απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Εφ. Ε.Ε. L236, 7/9/2010, σ.5)
Σύμφωνα με τις εισαγωγικές διατάξεις της αριθ. 2004/277/ΕΚ απόφασης στον κοινοτικό μηχανισμό Πολιτικής Προστασίας συμμετέχουν οι χώρες-μέλη της Κοινότητας καθώς και οι χώρες του Ευρωπαϊκού Οικονομικού χώρου/ΕΟΧ (Νορβηγία, Ισλανδία, Λιχτενστάιν και Κροατία), όπως αυτό προβλέπεται στην αριθ. 132/2002 απόφαση της κοινής επιτροπής ΕΟΧ, σχετικά με τη συνεργασία σε ειδικούς τομείς (ΕΕ L336, 12/12/2002, σ.36).
[6]. Βλέπε άρθρο 3 παρ 5 της αρ. 2007/779/ΕΚ απόφασης σύμφωνα με την οποία ως Μονάδα Πολιτικής Προστασίας ορίζεται: «αυτάρκης και αυτόνομη οργάνωση ικανοτήτων των κρατών-μελών ή κινητή επιχειρησιακή ομάδων των κρατών μελών σύμφωνα με προκαθορισμένα καθήκοντα και ανάγκες, που αποτελείται από συνδυασμό ανθρώπινων και υλικών πόρων και προσδιορίζεται βάσει της ικανότητας επέμβασης ή του καθήκοντος (των καθηκόντων) που δύναται να αναλάβει» και την 2008/73/ΕΚ απόφαση στην οποία αναφέρονται λεπτομερώς τα χαρακτηριστικά και οι απαιτήσεις των Μονάδων Πολιτικής Προστασίας και των Ομάδων Τεχνικής Υποστήριξης.
[7]. Στη χώρα μας το CECIS λειτουργεί στο ΚΕΠΠ/ΓΓΠΠ και η διασύνδεση της ΓΓΠΠ γίνεται μέσω του ΣΥΖΕΥΞΙΣ (βλέπε: http://www.syzefxis.gov.gr/node/136)
[8]. Βλέπε αιθ. 91/396/ΕΟΚ (29/7/1991) απόφαση Συμβουλίου Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων «για τη δημιουργία ενός ενιαίου ευρωπαϊκού αριθμού κλήσης έκτακτης ανάγκης» (Εφ. Ε.Ε. L 217, 6/8/1991, σ.31) και την Οδηγία 98/10/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και Συμβουλίου «για την εφαρμογή της παροχής ανοικτού δικτύου (ONP) στη φωνητική τηλεφωνία και για την καθολική υπηρεσία για τις τηλεπικοινωνίες σε ανταγωνιστικό περιβάλλον (Εφ. Ε.Ε. L101, 1/4/1998, σ.4)
[9]. Το Ευρωπαϊκό πρόγραμμα περιλαμβάνει τους εξής κύκλους μαθημάτων:
Εισαγωγικό (Community Mechanism Induction Course/CMI)
Επιχειρησιακής Διαχείρισης (Operational Management Course/OPM) και τελειότερης εκμάθησης Operational Management Refresher Course/OPMR)
Συντονισμού Υψηλού Επιπέδου (High Level Coordination Course/HLC) και τελειότερης εκμάθησης (High Level Coordination Refresher Course/HLCR)
Αξιολόγησης Αποστολής (Assessment Mission Course/AMC)
Διαχείρισης Προσωπικού (Staff Management Course/SMC)
Στρατηγική Επικοινωνίας και Ασφάλειας (Media and Security Strategy Course/MSC)
Διεθνής Συντονισμός (International Coordination Course/ICC)
Διεθνής Διαχείριση (Information Management Course/IMC)
Ειδίκευσης τεχνικών (Technical Experts Course/TEC)
Βασικών γνώσεων (Modules Basic Course/MBC)
[10]. Για παράδειγμα:
Η Ευρωπαϊκή Ένωση χρηματοδότησε το 2004 το πρόγραμμα “SIPROCI” που ασχολήθηκε με τη Διαπεριφερειακή Αντιμετώπιση των Φυσικών και Ανθρωπογενών Καταστροφών σε επίπεδο τοπικής και περιφερειακής Δημόσιας Διοίκησης. Το 2007, παρήχθησαν 7 έγγραφα που είναι διαθέσιμα σε οκτώ Ευρωπαϊκές γλώσσες, μεταξύ των οποίων και η Ελληνική. Ένα από τα έγγραφα αυτά είναι ένα πρότυπο για το σχεδιασμό έκτακτης ανάγκης σε τοπικό επίπεδο. Η εστίαση έγινε στην προσπάθεια καθορισμού κάποιων κοινών μεθοδολογιών, μοντέλων και διαδικασιών τα οποία μπορούν ν’ αποτελέσουν τη βάση για την κατάρτιση των σχεδίων έκτακτης ανάγκης, βασισμένες στο Ιταλικό πρότυπο. Στην εργασία αυτή τονίζεται η ισχυρή σχέση μεταξύ του σχεδιασμού της έκτακτης ανάγκης και του χωροτακτικού και πολεοδομικού σχεδιασμού, η οποία πρέπει να υπάρχει, αλλά συχνά παραβλέπεται στην πράξη. Η επικέντρωση των κατευθυντήριων στόχων του προτύπου είναι αυστηρά σε τεχνικό επίπεδο το οποίο επηρεάζεται λιγότερο από τις νομοθετικές και οργανωτικές απόψεις των χωρών, αλλά επιπλέον βασίζεται και στις βασικές δράσεις που είναι συμβατές με όλα τα συστήματα Πολιτικής Προστασίας. Γενικά, τo πρότυπο που συντάχθηκε στο πρόγραμμα “SIPROCI” είναι απλό και πρακτικό, αλλά το επίπεδο που προσεγγίζει είναι επιφανειακό και στοιχειώδη.
Στην ιστοθέση της Πολιτικής Προστασίας (http://europa.eu.int/comm/dg11/civil/) υπάρχει η ιστοσελίδα «Vade-mecum of Civil Protection in the European Union» στην οποία επισκοπούνται τα μέτρα που έχουν λάβει τα κράτη μέλη στην αντιμετώπιση των καταστροφών (περιγραφές περιστατικών που αντιμετωπίστηκαν, σκιαγράφηση προγραμμάτων για την αντιμετώπιση μελλοντικών εκτάκτων αναγκών κτλ).
«Για την αξιολόγηση και τη διαχείριση των κινδύνων πλημμύρας» εκδόθηκε η αριθ. 2007/60/ΕΚ (23-10-2007) οδηγία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου (Εφ. Ε.Ε. L288, 6/11/2007, σ.27), κτλ.
[11]. Το ταμείο Αλληλεγγύης συστήθηκε με τον αριθ. 2012/2002/ΕΚ (11-11-2002) Κανονισμό Συμβουλίου Ευρωπαϊκής Ένωσης «για την ίδρυση του Ταμείου Αλληλεγγύης της Ευρωπαϊκής Ένωσης» (Εφ. Ε.Ε. L311, 14/11/2002, σ.3) Κατά τη διάρκεια των εννέα χρόνων λειτουργίας του έχει χρησιμοποιηθεί σε 45 περιπτώσεις φυσικών καταστροφών και έχει χορηγήσει βοήθεια άνω των 2,4 δις. σε 23 Ευρωπαϊκές χώρες χρηματοδοτώντας σχεδόν όλες τις ασφαλίσιμες δαπάνες (πχ δεν αποζημιώνει προσωπικές απώλειες ή μακροπρόθεσμα μέτρα αποκατάστασης και οικονομικής ανασυγκρότησης ή πρόληψης οι οποίες μπορούν να χρηματοδοτηθούν από άλλα μέσα όπως τα διαρθρωτικά ταμεία) (Βλέπε σχετικά στην ιστοσελίδα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής)
[12]. Βλέπε σχετικά την αριθ 2007/162/ΕΚ (5-3-2007) απόφαση του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης «για τη θέσπιση χρηματοδοτικού.μέσου.πολιτικής.προστασίας», (Εφ. Ε.Ε. L71, 10/3/2007,σ.9.), όπως τροποποιήθηκε για τη θέσπιση κανόνων εφαρμογής με την αριθ.2007/606/ΕΚ, (8-8-2007) απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Εφ. (Ε.Ε. L241, 14/9/2007, σ.17)
[13]. Βλέπε σχετική ιστοσελίδα:www.gdacs.org
Της Ασπασίας Καραμάνου, Πολιτικός Μηχανικός Ph.D, Προισταμένη ΠΕ ΚΤ
Αγαπητή κυρία,
Με τη επιστημονική πληρότητα που χαρακτηρίζει τα άρθρα σας ελπίζω κάποιων το αυτί να ιδρώσει.
Ευχαριστούμε