16/2/2015
Φίλοι μου, επέλεξα αυτή τη φωτογραφία η οποία τραβήχτηκε κατά την διάρκεια επιχειρήσεων του κλιμακίου μας. Δεν θέλω όμως να γράψω τίποτε για το κλιμάκιο στο οποίο ανήκω ούτε για τα υπόλοιπα κλιμάκια πολιτικής προστασίας του δήμου μας. Θέλω να γράψω μερικά πράγματα γενικά για τους εθελοντές σε όλη την επικράτεια. Εθελοντές σε όλους τους τομείς [διασώστες-πυροσβέστες-πυροσβέστες του Π.Σ ,εθελοντές ιατρούς-νοσοκόμους]… κάθε εθελοντή, που προσφέρει τον εαυτόν του για το καλό του συνόλου.
Όταν η χώρα, ή περιοχές της χώρας, βρίσκονται σε δυσκολία, ή κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, εκτός από τους επαγγελματίες [στρατός-σώματα ασφαλείας] υπάρχουν μερικοί στους οποίους ανήκω και εγώ που χωρίς δεύτερη κουβέντα παρατούν εργασία, οικογενειακή θαλπωρή και δουλεύουν με την ψυχή τους σε οποιεσδήποτε συνθήκες καιρικές, οποιαδήποτε ώρα για να μπορεί η πολιτεία να κοιμάται ήσυχη και να νοιώθει ασφαλής. Το έργο αυτό που προσφέρουμε είναι τεράστιας σημασίας.
Θα βρείτε όλους αυτούς έξω στο δρόμο, σε θεομηνίες, σε καταστροφές, σε σεισμούς, μόλυνση από χημικά και οτιδήποτε βάζει ο νους του ανθρώπου.. Το κράτος αγκαλιάζει όσο μπορεί τον εθελοντή και όσες είναι οι δυνατότητες του, τις προσφέρει στον εθελοντισμό. Η ιστορία μας, έχει αποδείξει ότι οι εθελοντές είναι εκείνοι που έδιναν την ψυχή και τη ζωή τους για την διασφάλιση όλων. Δεν θα τολμήσω να συγκρίνω εποχές και καταστάσεις διότι είμαι μικρός και ασήμαντος, αλλά η λογική εκείνη [παράλογη κατ άλλους] η οποία ωθεί έναν άνθρωπο να παρατήσει το σπίτι του και να σηκωθεί να φύγει για να δώσει ότι μπορεί, μέχρι φυσικής αλλά και ψυχικής εξαντλήσεως σε οποιαδήποτε κατάσταση, η μάχη αν θέλετε, έχει έναν κοινό παρονομαστή. Αυτός ο κοινός παρονομαστής λέγεται ανιδιοτελής αγάπη προς την πατρίδα και προς στον συνάνθρωπο.
Έχουν υπάρξει κατά καιρούς μερικοί που χλευάζουν τον εθελοντισμό όπως για παράδειγμα λένε… “εσείς θα σώσετε το δασός απ τη φωτιά;”
Ίσως η αρμόζουσα απάντηση να είναι… “αδελφέ εάν και εσύ μπορούσες να προσφέρεις κάτι στην ομάδα αυτή, τότε θα ήσουν ένας επιπλέον μάχιμος για να μην αφήσουμε το κακό να ξεφύγει από τον έλεγχο… και να το πολεμήσουμε μαζί, πλάτη πλάτη όπως κάνουν οι πολεμιστές. Να σου φυλάω τα νώτα σου και εσύ τα δικά μου. Να μην σε αφήσω πίσω, να μην με αφήσεις πίσω… να γυρίσουμε υγιείς και προπάντων ζωντανοί στο σπιτικό μας και στις φαμελιές μας, για να μπορέσουμε γεροί να δώσουμε άλλες μάχες ξανά και ξανά”.
Είναι μεγίστη η τιμή μου να συνυπηρετώ με αυτά τα παιδιά, αυτά τα παιδιά που βρίσκονται στην πολιτική προστασία και στο πυροσβεστικό σώμα… αυτά τα παιδιά με τις τεράστιες ψυχές και τις μεγάλες καρδιές. Χαιρετώ και σφίγγω το χέρι όλων των συναδέλφων μου.
Του Γιώργου Παφλιώτη (απο δημοσίευση του στο Facebook)
Και εμάς ειναι τιμή μας φιλε Γιώργο
Καλησπέρα σας.
Για όλους εμάς που δεν έχουμε facebook, αποτελεί ένα ωραίο δώρο τούτη η “μεταφορά” στo περιοδικό αυτό και συνάμα μια τονωτική ένεση που μας δίνει τεράστια χαρά με τα γραφόμενα του φίλου Εθελοντή, διότι αποπνέει την αισιοδοξία (για καλή συνεργασία μεταξύ έμμισθων και άμισθων), την ελπίδα (για ποιοτικότερη παροχή υπηρεσιών προς τον πολίτη-συνάνθρωπό μας), την στήριξη (όσως επαγγελματιών αισθάνονται ανήμποροι, “μόνοι” και λίγοι κάποιες φορές) και την πίστη (ότι ο κόσμος μπορεί τελικά να είναι αγγελικά πλασμένος)..
Σας ευχαριστούμε για άλλη μια φορά για όσα προσφέρετε στο κοινωνικό σύνολο. Συνεχίστε να κάνετε αυτό που πιστεύετε, με τις όποιες αντιξοότητες.
Καλή δύναμη στο έργο σας και να προσέχετε την ασφάλειά σας.
Με εκτίμηση και σεβασμό
Σωκράτης Παπαγεωργίου
Πυραγός
Φίλε Γιώργο,
όπως τα λες είναι και σε ευχαριστούμε για το άρθρο σου, το οποίο αποπνεέι ανιδιοτέλεια και αγάπη για την μορφή του εθελοντισμού που υπηρετούμε.
Στο μόνο που δεν με βρίκεις σύμφωνο είναι στο ότι “το κράτος μας αγλκαλιάζει όσο μπορεί”.
Μακάρι να ήταν έτσι και θα έβλεπες πόσο καλλίτερο και αποτελεσματικότερο θα ήταν το έργο/λειτούργημα μας.
Δυστυχώς δεν μας αγκαλιάζει καθόλου ή τουλάχιστον (για να μην παρεξηγηθώ) δεν μας αγκαλιάζει ούτε με τον σωστό τρόπο, ούτε με τον τρόπο που συμβαίνει σε όλα τα δυτικά προηγμένα κράτη.
Παρόλα αυτά “ΘΑΡΣΕΙΝ ΣΩΖΕΙΝ”.
Νικόλαος Μαρκοζάνης
Πυροσβέστης (ΕΘ)
9ος ΠΣ Αθηνών
Σε απαντηση του φιλου και συναδελφου εκ του Π.Σ Νικολαου Μαρκοζανη να πω οτι η χωρα γενικως δεν εδινε…η αν θελεις σε λιγες περιπτωσεις.Επειδη ειμαστε συνηθισμενοι να μην περιμενουμε ,θεωρω οτι και το λιγο οταν το δινει ειναι καλο.Μεταξυ μας να ειμαστε καλα.Αυτο προεχει.Η καλυψη του ενος απ τον αλλο.Μου εχει κανει εντυπωση τον τελευταιο καιρο η αγαπη των μονιμων στην υπηρεσια προς το προσωπο μου.Οχι μου προτεινουν να φτιαξουν καφε να πιω αλλα με ρωτανε αν ειναι καλος.Οταν βλεπω τετοιες αντιδρασεις αντιλαμβανεσαι οτι θα δωσω ψυχη.Ισως και εκεινοι καποια στιγμη να ειδαν καποια πραγματα σε μενα και να εκτιμησαν.Ν α πω το εξης και να κλεινω.Οταν βρισκεσαι σε εκπαιδευση υπο πιεσιν,πρεπει να φτασεις στα ορια σου ,χωρις εφοδια και μιλαω για τις ειδικες δυναμεις Νικο το μονο στο οποιο μπορεις να γυρεις και να στηριχθεις ειναι ο συναδελφος-συμπολεμιστης.Αν τον χασεις ειναι οι πιθανοτητες μεγαλες εως πολυ μεγαλες να χαθεις….αρα τι εχει μεγαλυτερη αξια τελικα?Αξια εχει αυτο που υποστηριζω παντοτε ,δηλαδη η σχεση η αρμονικη και το δεσιμο μεταξυ των μελων μιας ομαδος ,μιας εξοδου,μιας βαρδιας…οπως υποστηριζει και ο Πυραγος Κος Παπαγεωργιου