25/8/2015
«Έχετε γεια βρυσούλες, φίλοι , βουνά, ραχούλες» (ελαφρά παράφραση δημοτικού άσματος)
– «Στο καλό και να μας γράφεις» θα μπορούσε να ήταν μια απάντηση,
Ε, κι εγώ σας γράφω πριν φύγω για να πω ένα γεια. Και μερικές εντυπώσεις, Έτσι, σκόρπιες.
Προερχόμενος από την πρωτεύουσα και μετά από 8 συναπτά έτη ζωής στη Ρόδο, διαπιστώνω ότι αποχωρώ ψυχικά πλουσιότερος. Έμπλεος εμπειριών, εντυπώσεων και συναισθημάτων. Εμπλουτισμένος με την γνωριμία άξιων Ανθρώπων και καταγοητευμένος από τη φυσική ομορφιά αυτού του τόπου. Αποχωρώ για άλλους τόπους της πατρίδας μας, ελπίζω εξίσου ωραίους και ψυχανατασικούς.
Από τον πρώτο καιρό της άφιξής μου στο νησί (για επαγγελματικούς λόγους) ένιωσα ότι υπάρχει κάτι διαφορετικό, ότι εδώ λειτουργούν κάποια πράγματα που στην πρωτεύουσα είχαν ατονήσει. Συνειδητοποίησα ότι η καρδιά του Ελληνισμού πάλλεται εδώ στα σύνορα. Παντού, σε όλα τα μικρά ή μεγάλα νησιά που επισκέφθηκα είδα τη σημαία μας είτε να κυματίζει υπερήφανα είτε να είναι ζωγραφισμένη σε βράχια, σε τοίχους, σε πέτρες.
Ένιωσα, μάλλον, ξαναένιωσα, (παιδιόθεν το θυμάμαι) το θρησκευτικό συναίσθημα κατά τις εκκλησιαστικές τελετουργίες. Ξέρετε, αυτήν την κατάνυξη, τη θρησκευτικότητα…
Γνώρισα τόπους καταπληκτικούς, κυρίως και λόγω επαγγέλματος. Υπερηφανεύομαι να λέω ότι γνωρίζω μέρη, που ούτε οι ίδιοι οι Ροδίτες , στην πλειονότητά τους βεβαίως, τα έχουν επισκεφτεί. Δεν σταμάτησα να τα απαθανατίζω φωτογραφικά είτε στην Κυμισάλα, είτε στη Γλυφάδα, είτε στη φυσική λίμνη των Νάνων, είτε στον Πρ. Ηλία, είτε στις φρυκτωρίες, στα κάστρα, στις παραλίες, στα δάση, σε μονοπάτια και ξεχασμένους δασικούς δρόμους προσπαθώντας να ανιχνεύσω, να γνωρίσω και εν τέλει να οργανώσω όσο καλύτερα μπορούσα την προστασία της φύσης και των ανθρώπων από τις φυσικές καταστροφές, ανθρωπογενείς ή όχι, πάντοτε βεβαίως με τη συνεργασία πολύτιμων συναδέλφων.
Και τέλος, γνώρισα Ανθρώπους. Εκεί ο ποιητής σηκώνει τα χέρια κι εγώ με σεβασμό υποκλίνομαι στην απλότητά τους, στον κόσμο τους, στην αλήθεια τους. Ανθρώπους που προσφέρουν εθελοντικά στον τόπο τους με διαφόρους τρόπους, ανθρώπους που τιμούν τη λέξη, που ζουν με αξιοπρέπεια και σεβασμό στον συνάνθρωπο. Δεν θα ξεχάσω μια φορά, είχαμε πάει για έλεγχο τουριστικών καταλυμάτων μαζί με συνάδελφο, σε περιοχές της Ν. Ρόδου. Και αφού είχε ολοκληρωθεί με επιτυχία ο πρώτος έλεγχος και ετοιμαζόμασταν να αποχωρήσουμε, διαπιστώνουμε ότι το ζευγάρι των ηλικιωμένων που διατηρούσε προς ενοικίαση 3 μόλις δωμάτια είχε φροντίσει να μας περιμένουν στην άκρη του τραπεζιού δύο κουλουράκια (βουτήματα) και 2 πορτοκαλάδες, ταπεινή προσφορά των βιοπαλαιστών στους υπηρέτες του Δημοσίου… Στον επόμενο έλεγχο και αφού κι εδώ ετοιμαζόμασταν να αποχωρήσουμε, ο σύζυγος μας καλεί να περιμένουμε λίγο και μας έφερε μια σακούλα φρεσκοκομμένα μανταρίνια. Ίσως δεν είναι εύκολα αντιληπτό και βεβαίως δεν είναι η αξία του προσφερομένου είδους το θιγόμενο, είναι η καλοσύνη, η ευγένεια ψυχής που αισθάνο-νταν αυτοί οι απλοί άνθρωποι να φιλέψουν κάτι τους υπαλλήλους που πήγαν να τους ελέγξουν. Και το αναφέρω διότι στις περισσότερες περιπτώσεις αντιμετωπίζαμε κακότροπες, καχύποπτες, αδιάφορες ή τέλος πάντων ανεπίτρεπτες συμπεριφορές ακόμα κι από άτομα, που λόγω οικονομικού ή πολιτικού αναστήματος δεν ήταν κάτι που ανέμενες.
Γνώρισα εθελοντές, δραστηριοποιούμενους σε ομάδες, συλλόγους και σωματεία με α-ντικείμενο την παροχή βοηθείας στον χειμαζόμενο από φυσικές καταστροφές συνάνθρωπό τους, οι οποίοι εγκαταλείποντας οικειοθελώς την ασφάλεια της κατοικίας τους προσέτρεχαν αφιλοκερδώς, υπηρετώντας αξίες και ιδανικά, να βοηθήσουν όπου και όπως μπορούσαν τις Αρχές στην αντιμετώπιση αυτού του κινδύνου. Αξιώθηκα να γνωρίσω ένα ζευγάρι (και στη ζωή) εθελοντών με διττή εθελοντική δράση και υπόσταση. Ανήκουν ταυτόχρονα και αμφότεροι και στους Εθελοντές Σαμαρείτες του Ε.Ε.Σ. και στους Εθελοντές του Πυροσβεστικού Σώματος. Πού είναι το παράξενο, ίσως πει κάποιος. Ε, αυτός είναι Βέλγος και αυτή Φιλανδή. Και ζουν στη Ρόδο. Και της προσφέρουν τα μέγιστα.
Σ’ αυτό το μέρος, συνάντησα άνθρωπο να συγγράφει βιβλία για τον τόπο αυτό, να τα διανέμει δωρεάν, να ξεναγεί δωρεάν και να προσφέρει άδολα σε εμάς τους «ξένους» τις πολύτιμες γνώσεις του (κ. Θεοφάνης Μπογιάννος).
Εδώ, το μικρό μου κοριτσάκι έμαθε να τραγουδάει, στα εβδομαδιαία μαθήματα της παιδικής χορωδίας του Δ. Ρόδου, υπό την καθοδήγηση του άοκνου μαέστρου, λειτουργού και μουσικοπαιδαγωγού αυτής (κ. Γεώργιος Σακελλαρίδης).
Πώς μπορώ τέλος να ξεχάσω – σ’ αυτήν την άτακτη, όπως έρχεται στο νου, παράθεση στιγμών και αναμνήσεων- μια κυρία (Ελληνο-Αυστραλή νομίζω), που μας πλησίασε στην ανάπαυλα της κατάσβεσης μιας μεγάλης δασικής πυρκαγιάς και μας έδωσε μια σακούλα με μικρά, παγωμένα νερά, λέγο-ντας μας, «αυτό μόνον μπορώ να κάνω, κουράγιο».
Εδώ, γνώρισα ανθρώπους που με τίμησαν με τη φιλία τους, τέτοιους, που τους παίρνεις μαζί σου όπου και να πας, τους εμφέρεις σταθερά και μόνιμα, αφού έχουν καταλάβει τη δικιά τους θέση στο μέρος της καρδιάς.
Επιτρέψτε μου το συναισθηματισμό και την επιθυμία να πω ένα απλό αλλά από τα βάθη της ψυχής «ευχαριστώ». Στη φύση, στους ανθρώπους, στον τόπο.
Καλή συνέχεια.
Πάντα στην καρδιά μου.
Πηγή : Η ΡΟΔΙΑΚΗ
