Η ιστορία των αλόγων στην Πυροσβεστική Υπηρεσία

25/11/2013

Το 1832, η εθελοντική «New York Mutual Hook and Ladder Company No. 1» αγοράζει ένα άλογο για να σέρνει την αντλία της μονάδας. Ένας από τους λόγους αυτής της αγοράς  μπορεί να οφείλεται σε έλλειψη πυροσβεστών λόγω επιδημίας κίτρινου πυρετού. Οι άλλοι σταθμοί αντιδρούν. Ένα βράδυ αντί-ιπποειδεί στοιχεία μπαίνουν στο στάβλο και ξυρίζουν τη χαίτη και την ουρά του αλόγου και ζωγραφίζουν μια άσπρη λωρίδα κάτω από την πλάτη του αλόγου φέρνοντας σε δύσκολη θέση την ομάδα. Επιπλέον οι αντίπαλοι εθελοντές Oceanus τραυματίζουν το άλογο για να μην μπορεί να βοηθήσει σε μια πυρκαγιά.

Όμως οι ατμοκίνητες αντλίες έχουν αποκτήσει δημοτικότητα και μεγαλώνουν τόσο σε μέγεθος όσο και σε βάρος. Οι πυροσβέστες πλέον αποδέχονται, απρόθυμα, την ανάγκη χρήσης των αλόγων. Ο Ditzel αναφέρει: «Στη πυροσβεστική δεν υπάρχει θέση για το άλογο»! Στην αρχή τα άλογα έμεναν σε στάβλο κοντά στο σταθμό και όταν κτυπούσε συναγερμός πήγαιναν να ξεκλειδώσουν … να τα φέρουν … να τα ζέψουν … χάνοντας πολύτιμο χρόνο. Στη συνέχεια έμεναν πια μέσα στο σταθμό και με αυτή τη «συμβίωση» σιγά – σιγά η αντιπάθεια προς τα ζώα έγινε εκτίμηση και αγάπη. Αρχικά τα άλογα ήταν δίπλα στις αντλίες ώστε να ζεύονται γρήγορα. Το 1873 ο Charles E. Berry, ένας πυροσβέστης της Μασαχουσέτης, δημιούργησε ένα χάμουρο με γρήγορο κλείδωμα. Η εφεύρεσή του ήταν τόσο δημοφιλής που έφυγε από την πυροσβεστική υπηρεσία για να ασχοληθεί με τη  κατοχυρωμένη με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας «Berry Hames and Collars» σε εθνικό επίπεδο.

Κάθε άλογο δεν μπορούσε να χρησιμεύσει στη φωτιά. Τα ζώα που απαιτούνται πρέπει να είναι δυνατά, γρήγορα, ευέλικτα, υπάκουα και ατρόμητα. Στο συμβάν, το άλογο έπρεπε να περιμένει υπομονετικά ενώ οι σπίθες και φλόγες το περικύκλωναν. Χρειαζόταν να παραμένει ήρεμο, ενώ οι πυροσβέστες πολεμούσαν την φωτιά. Αυτά με όλες τις καιρικές συνθήκες και στη μέση του αγανακτισμένου πλήθους.

Οι πυροσβεστικές υπηρεσίες επέλεγαν προσεκτικά τα άλογά τους. Κτηνίατροι των υπηρεσιών αξιολογούσαν κάθε ζώο, επιβήτορες και φοράδες ήταν επίσης επιλεγμένα για τον πολλαπλασιασμό.

Στο Ντιτρόιτ, απαιτήσεις βάρους των αντλιών εκδόθηκαν για τα ζώα. Τα οχήματα πρέπει να ζυγίζουν 1.100 pounds (1 pound περίπου 0,5 kg) αν ήταν για έλξη, 1.400 για να μεταφερθεί από ατμόπλοιο και 1.700 pounds αν υπήρχε επιπλέον καλάθι, γάντζος και σκάλα. Οι Σταθμοί, προσπαθούσαν να δημιουργήσουν ταιριαστές ομάδες των δύο και τρία αλόγων όταν αυτό ήταν δυνατόν .

Ορισμένες πόλεις είχαν στάβλους κατάρτισης , αλλά ως επί το πλείστον παρέχεται «on-the-job training». Το Ντιτρόιτ είχε ένα «κολέγιο αλόγων». Ισχυρίζονταν δε ότι είναι η μόνη πυροσβεστική υπηρεσία που τα άλογα τους ήταν εκπαιδευμένα σε σχολή. Ο Ditzel λέει: «Υπήρχε ένας πυροσβεστικός σταθμός με πάγκους για κατάρτιση, αίθουσα ζωοτροφών, ένα νοσοκομείο για άλογα, και μία πίστα μήκους 700 ποδών».

Κάθε άλογο λάμβανε εκθέσεις προόδου και ειδική κάρτα έκθεση κατά την ολοκλήρωση της εκπαίδευσής του. Τα άλογα που ολοκλήρωναν με επιτυχία την εκπαίδευσή τους τοποθετούνται σε πυροσβεστικούς σταθμούς της πόλης . Επίσης υπήρχαν τμήματα ασθενοφόρων με άλογα. Ένα άλογο θα μπορούσε να εξυπηρετεί ένα σταθμό για διάστημα από τέσσερα έως δέκα χρόνια. Το 1858, η Εταιρεία Engine Fairmount της Φιλαδέλφειας έδωσε στα άλογα λίγες ημέρες ανάπαυση σαν διακοπές. Αυτό από τότε έγινε παράδοση στη Πυροσβεστική Υπηρεσία της  Φιλαδέλφειας. Αυτό συνέβη πολύ πριν οι πυροσβέστες αρχίσουν να λαμβάνουν άδεια διακοπών.

Το φθινόπωρο του 1872, μια μορφή λοιμού, πέφτει στα άλογα. Μέσα σε διάστημα είκοσι τεσσάρων ωρών, 300 άλογα πέθαναν στο Μπάφαλο. Η επιδημία εξαπλώθηκε γρήγορα σε πολλές πόλεις. Οι πόλεις στηρίχθηκαν σε μεγάλο βαθμό σε άλογα για τη μεταφορά των πτωμάτων. Στο πυροσβεστικό σώμα υπάρχει μεγάλη ανησυχία. Τέλη Οκτωβρίου στη Βοστόνη, από το σύνολο των 75 – 90 αλόγων, τέσσερα πέθαναν και 22 ήταν ακατάλληλα για έργο. Μέχρι να λήξει η επιδημία, οι πυροσβέστες, με τη βοήθεια των εθελοντών πολιτών που βρίσκονται συχνά κοντά τους σέρνουν τον εξοπλισμό με τα χέρια. Στις 9 Νοεμβρίου, η Μεγάλη Πυρκαγιά της Βοστώνης καίει συνεχώς επί δεκαέξι ώρες. Καταστρέφονται 776 κτίρια, 20.000 πολίτες μένουν άνεργοι και 1.000 άστεγοι. Υπήρξαν δεκατέσσερις θάνατοι, συμπεριλαμβανομένων και έντεκα πυροσβεστών. Έναν αιώνα αργότερα, ο John P. Vahey, αρχηγός της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας της Βοστόνης, έγραψε γι ‘ αυτήν την καταστροφή, την οποία μετονόμασε σε «Φωτιά του Λιμού», μετά από την ασθένεια που αχρήστευσε τόσα πολλά άλογα.

Ήταν μια θλιβερή μέρα στο πυροσβεστικό σταθμό, όταν ένα άλογο κρινόταν ακατάλληλο για το καθήκον. Πολλά άλογα εν αποστρατεία συνέχιζαν να προσφέρουν υπηρεσίες για την πόλη σε λιγότερο επίπονες θέσεις. Κάποια άλλα βρίσκονταν ήρεμα στα λιβάδια. Μερικές φορές τα ευγενή θηρία έβγαιναν στη δημοπρασία. Τα γενναία άλογα μερικές φορές αγοράζονταν από τους οδηγούς κάρων για τα σκουπίδια. Κατά καιρούς, τα άλογα της φωτιάς ξέχναγαν τους νέους ρόλους τους και άρχιζαν να τρέχουν στους δρόμους μεταφέροντας ένα βαγόνι μόλις άκουγαν το χαρακτηριστικό γκονγκ της φωτιάς.

Αναφορές :

Ditzel, Paul C. Fire Engines, Firefighters: the Men, Equipment, and Machines, from Colonial Days to the Present. New York: Crown, 1976.
Smith, Dennis. Dennis Smith’s History of Firefighting in America: 300 years. New York: Dial, 1978.

Πηγή: http://firehistory.weebly.com
Μετάφραση – Προσαρμογή για το Fire.gr, Χ. Ζαφειρίου